Maaike van het blog Micook leerde ik kennen op de workshop die Alex en ik al een aantal jaar geven. Wanneer het was weet ik al niet meer precies maar na die tijd ben ik Maaike wel blijven volgen en het is leuk om te zien hoe haar foto’s langzaam maar zeker toch een hele verbetering laten zien. Want ik vind het juist zo leuk om te laten zien hoe mensen door een heel process heen gaan bij de verbetering van hun foto’s. Kijk maar eens naar Maaike’s foto van de moussaka; bij de eerste foto wil ik graag weer wegrennen. De tweede denk ik; lekker!!! En daar is het uiteindelijk in foodfotografie allemaal om te doen!
Maaike blogt op Micook.
Lees hier Maaike’s verhaal over haar zoektocht naar het perfecte plaatjes!
Hoi! Ik ben Maaike en blog nu al bijna twee jaar met veel plezier op www.micook.nl blog stond vanaf het begin in het teken van koken & eten en ik ben meteen begonnen met het plaatsen van foodfoto’s. Nou ja… foto’s van een bord met eten erop…
Een van Maaike’s eerste foto’s…
Dit dus…het moet een variant op moussaka voorstellen…met wat stokbrood… Krijg jij al zin om de keuken in te duiken…?
Omdat ik ook erg graag boswandelingen maak met vriend & hond (en het super leuk vindt om daar foto’s te maken) was ik al in het bezit van een Canon 500D met een 18-55 & een 55-250 lens. Ik heb eigenlijk niet zoveel verstand van al die apparatuur, maar we hebben ons goed laten adviseren (tenminste, daar gaan we dan maar vanuit…).
Inmiddels heb ik een extra lens gekocht (met hulp van en dank aan Simone): een EF 50mm f/2.5 Macro en die gebruik ik eigenlijk altijd voor de foto’s van het eindresultaat. Met een statief (een Manfrotto)…. waar de hond tegenaan kan lopen zonder dat het mijn foto verpest, want als er eten in het spel is, is het hondje er maar al te graag bij.
Goede apparatuur is fijn om mee te werken, maar trust me, je kunt er nog steeds belabberde foto’s mee maken… Na een tijdje bloggen vond ik het daarom tijd om een workshop te volgen: de workshop foodfotografie & styling. Ik had die dag heel veel ‘aha’ momenten. Ook veel ‘huh’ momenten, want wat kwam er een informatie op mij af die dag. Heel veel geleerd, maar ook nog zoveel te leren! Gelukkig heb ik het boek ‘Digitale fotografie: food’ in de kast staan (en ik pak het boek nog regelmatig uit de kast om er wat in te lezen en weer van te leren…).
Waar ik nog steeds heel erg blij mee ben, is het gebruik van een grijskaart… Dat ding lag wel in de kast (kreeg ik bij de aanschaf van mijn camera), maar toen ik Simone tijdens de cursus dat ene knopje in Lightroom zag gebruiken in combinatie met een grijskaart, had ik de neiging om haar een enorme knuffel te geven (maar dat leek mij dan weer een beetje vreemd….), want wat was (en ben) ik daar blij mee! Je kunt er echt geen lelijke foto’s mooi mee maken hoor, maar qua licht vind ik het echt geweldig! En na zo’n cursus, het lezen van het boek en flink oefenen, komt de variant van de moussaka er zo uit te zien:
Hoe de uiteindelijke foto’s tot stand komen, is eigenlijk elke keer anders…. De ene keer heb ik een compleet ‘plaatje’ in mijn hoofd, de andere keer eigenlijk nog geen idee en soms gooi ik tussendoor weer alles om…
En de moussaka wat fotootjes later.. 😉
Ik maak het liefst foto’s met daglicht. Wat voor soort daglicht, vraagt Simone… Euh, val ik even door de mand… hoezo? Daglicht is toch daglicht? 😉 Maar zonder gekheid, over het algemeen probeer ik de zon te vermijden, maar vind het bij sommige gerechten juist weer heel mooi als er wat zonnestralen op vallen. Ik schiet eigenlijk alle foto’s bij een raam (van de zijkant) of in de serre (erg fijn!).
Maar verder vind ik het licht-verhaal behoorlijk moeilijk… Daar moet ik mij wat meer in gaan verdiepen en flink gaan oefenen… Absoluut een verbeterpunt!
Afijn, soms weet ik dus al helemaal precies hoe de foto er uit moet zien, soms bedenk ik het tijdens het koken en soms pas als ik al met de foto bezig ben. Dan blijkt toch dat een bord echt niet mooi is en pak ik een kom, maar dat kommetje is dan weer te klein en pak ik een andere… Dat ‘rare servetje staat voor geen meter en die lepel lijkt ineens een soeplepel in plaats van een theelepel. En het komt ook weleens voor dat ik een waanzinnig idee in mijn hoofd heb en dan later denk: bah… wat een lelijke foto’s!
Of ik verder nog verbeterpunten heb? Ja, zeker! Ik ben over het algemeen tevreden hoor, maar kan ook altijd wel iets vinden waar ik minder tevreden over ben (en dat heb ik niet alleen met foto’s…). Dus ik blijf kritisch kijken en probeer mezelf steeds weer te verbeteren.
Hoe ik dat doe? Nou… euh… kritisch naar mijn eigen foto’s kijken (al vind ik het soms best moeilijk om te bepalen wat ik een volgende keer anders moet doen…), heel veel foto’s van andere foodblogs (of magazines en kookboeken) bekijken, vooral voor de styling en flink oefenen. En dan vooral met gerechten waarbij ik geen haast hebt (lees: als er geen hongerige vriend zit te wachten…) of gewoon met een appel en een peer (of een mango, wat blaadjes witlof, yoghurt etc.). Soms maak ik tig foto’s van een gerecht (met verschillende achtergronden, bordjes, lichtinval etc.) en kijk ik daarna wat de resultaten daarvan zijn (en welke ik meteen in de prullenbak gooi…).
Echte grote voorbeelden heb ik eigenlijk niet… Ik volg heel veel blogs (eigenlijk teveel voor de 24 uur die er in een dag zitten…) en heb natuurlijk wel zo mijn voorkeuren, maar echte grote voorbeelden, nee. Ok, dit gaat heel slijmerig klinken, maar ik vind de foto’s van Simone eigenlijk altijd heel mooi… Lekker fris, niet altijd hetzelfde en het is duidelijk wat er op je bord komt.
Ik bedoel, je ziet soms prachtige foto’s van een taart van bovenaf (met een behoorlijke afstand) en de styling is prachtig, maar eigenlijk zie je niets van de taart zelf. Kan op zich een hele mooie foto zijn, maar ik wil ook wel weten hoe de rest van de taart er uit ziet. En soms zie ik prachtige foto’s met prachtige ingrediënten, maar dan weet ik dat het niet kan kloppen… Prachtige fel gekleurde groenten met zo’n lange kooktijd? Mmmm, ik weet het niet… Dan weet ik zeker dat als ik dat gerecht ook maak, het er lang niet zo mooi uit komt te zien en dat is teleurstellend. Ik maak dus liever wat minder mooie foto’s (al is dat een kwestie van smaak), dan dat er dingen niet kloppen.
Voor mij moeten foto’s kloppen, het moet duidelijk zijn hoe het gerecht is opgebouwd en wat er uiteindelijk op je bord komt. Zo’n bordje waarvan je niet alleen gaat kwijlen (opeen positieve manier…) maar waarvan je denkt: hé, dat kan ik ook!
